anne şefkati

başka kimsede olmayan şefkat ve merhamet türüdür. ne yaparsanız yapın, isterseniz katil olun bir şekilde anne şefkatini gösterir ve sizi kanatlarının altına alır. asla kıyamaz. değişiktir. allah böyle bir özelliği sadece annelere vermiştir.

ben bununla büyüdüm 8-9 hatta 11-12 yaşıma kadar. sonra ne olduysa annem beni sevmez oldu. şefkat göstermez oldu bir ara. hep elele gezerdik annemle. yorulduğumda kucağına falan alırdı. annem bir bıraktı elimi, o gün bu gündür tepetaklak gidiyorum. liseyi bitirdiğim yaz annemle tam 6-7 ay hiç konuşmadım. ömrümün en öfkeli dönemiydi o. sanırım o vakitler büyük bir şehirde olsaydım kusursuz bir seri katil falan olabilirdim. içim içimi yedi o koca yaz boyunca. ya 1996 ya da 1997 yazıydı. 1997'ydi sanırım. o yaz yaşadığım hayal kırıklığının bir gramından haberi olmadı. olduysa da haberi çaktırmadı. kadınlar çok bencil işine gelmedikleri anlarda. annemden biliyorum bunu. ömrümün en güzel geçebilecek yazını bana yalan etti. o kırgınlığın nedenini bile bilmem oysa. gecenin şu saatinde içim kıyıldı bak.

asla yeri dolmayacak şeylerden, umarım kimse çekmez yokluğunu. kesinlikle telafisi yok ve etkileri de çok büyük. ömür boyu şefkate aç kaldığın için umarsızca sevip kırılma ihtimalin olur hayat boyu. ya da asla sevemezsin, hiçbir zaman kimseyi. ikisinin de geri dönüşü yok, ikisi de kötü. "taştan bile olsa anne baba sevilmez mi ya?" (#628343) bazen sevilmez işte. anne, baba önce sende sevmen için sana sağlam bir kalp bırakacak. ancak ondan sonra sevilmeyi hak ederler. zehirmiş ya yokluğu, şu an bir kere daha fark ettim. anladım diyemiyorum, anlayamam başıma gelmedi. umarım kimsenin başına gelmez. anne babalar hep kutsal, çocukları da hep el bebek gül bebek kalır umarım. her yerde, her zaman.. ha unutmadan en az üç en az beş gibisinden sayısını bilmem de, anne baba olduğunuz zaman sevin çocuklarınızı. bu dünya sevgisizlik yüzünden bu kadar çirkin. vesselam.

sürekli arkamızı kollayan koruyucu meleklerden birinin adı olmalı.

şu an içimde sebepsiz bir sıkıntı var, zaten uyuyamamaktan kafayı yiyeceğim üstüne birde midemi bulandıran tuhaf bir sıkıntı oluştu. şu an annemin yanına gitmeyi okadar çok istiyorum ki yanına sokulup ona sarılıp saatlerce ağlamaya okadar ihtiyacım var ki ama yapamıyorum yanına gidemiyorum. yapabildiğim tek şey ağlama hissini yutkunup uyumaya çalışmak. oysa ne güzel ağlardım şefkatli kollarında.